Christophe Simoen, Kirsi Kempkes & Jeroen De Wandel

Is de mens het verlengde van het landschap waarin hij huist, of is het landschap het verlengde van de mens die erin ronddoolt? Definieert de mens het landschap of definieert het landschap de mens?

In ‘At the time, when we were lost’ denken Christophe Simoen, Kirsi Kempkes en Jeroen De Wandel na over hoe landschappen al dan niet kunnen evolueren.
Hoe zal het toekomstige landschap er gaan uitzien? Wordt het een desolate woestijn- of watervlakte? Zullen we het landschap alleen nog kennen in artificiële vorm, als herinnering aan wat ooit was? Of slaagt de mens er toch in een nieuwe symbiose aan te gaan met de natuur?

De klimaatopwarming schakelt elk jaar een tandje hoger en lijkt steeds meer af te stevenen op een onafwendbare lawine die wereldwijd ieder van ons impacteert. De menselijke stempel op onze planeet beperkt zich niet langer tot theoretische rapporten zoals we die sinds de jaren ‘70 te zien kregen maar manifesteert zich meer en meer in ons dagelijks leven. 
Enerzijds is er nog steeds een blind vertrouwen in de wetenschap opdat we dit proces nog kunnen omkeren, anderzijds is er de menselijke hebzucht en de drang naar eeuwige economische groei, zowel persoonlijk als maatschappelijk. We bevinden ons op een kantelpunt om eindelijk individuele en maatschappelijke keuzes te gaan maken. "